بعد از شنیدن خبر شکایت قضایی خانواده زنده یاد سامان نعمتی از تیم پرافتخار باشگاه دماوند (صعود کننده به قله سر سخت نانگاپاربات) ، ضروری دانستم مطالبی را از زاویه دید کسی که خود را یک کوهنورد تشکیلاتی می داند و در حال حاضر نیز مسوولیت اداره یک باشگاه رسمی در کشور را بر عهده دارد عنوان کنم: سالها پیش، زمانی که با ورزش کوهنوردی آشنا شدم (1354) ، کتابی نوشته دکتر هرلیخ کوفر – کوهنورد مشهور آلمانی – با ترجمه احد سالکی با عنوان حماسه نانگاپاربات ، سال ها دری رویایی را به رویم گشود. رویایی که تحقق آن تا همین چند ماه پیش برایم غیرمحتمل می نمود. به نظر من می توان گفت صعودی که تیم باشگاه دماوند به سرپرستی سرکار خانم لیلا اسفندیاری و سرپرستی فنی آقای کاظم فریدیان انجام داد، اندکی برای ما ایرانیان از زمان جلوتر بود، زیرا به نظر می رسد بسیاری از کسانی که در حلقه مفسران ورزش کوهنوردی قرار دارند به اهمیت و ارزش آن پی نبره اند. ارزش و اهمیتی که با دانستن خصوصیات این تیم چند برابر می شود: این تیم با جذب حمایت مالی یک اسپانسر خصوصی و بدون وابستگی به هیچ نهاد و سازمان دولتی اقدام به صعود این قله دشوار کرد (نهمین قله از نظر ارتفاع و دومین قله از نظر سختی)، تیمی که تمام اعضای آن ایرانی، جوان و کاملا مستقل بودند و از همه مهمتر، ازاین تیم 7 نفره 5 نفر موفق به صعود قله شدند.
۱ نظر:
فقط یکبار مستند پراو را ببینید اگر کوهنورد باشید می بینید چه شد؟ قانون کوه جنون شهرت نیست، بله صعود از زمان ایران جلوتر بود و برای این پیشرفت حتما باید قربانی می دادیم!؟ قانون کوه را شما تفسیر کنید ولی به قربانی شدن همنوردتان راضی نباشید. کوهنوردی بالا رفتن از کوه نیست، این را بدانید.
قانون کوه، رها کردن یکنفر در کوه نیست، چرا باید کسی که نمی تواند کاری را انجم دهد برای صعود انتخاب می شود تا قربانی جاه طلبی کسی شود؟
چرا های زیادی وجود دارد که می دانم و می دانید روزی از شما پرسیده می شود و امید وارم جوابی داشته باشید.
ارسال یک نظر